3 juli

Boa Noite,
Even een overzichtje van de afgelopen aantal dagen. Om te beginnen ben ik deze week niet zo lekker geweest. Een jongetje van het project was zo aardig om mij een glaasje ranja te geven (tof natuurlijk) maar deze was aangemaakt met kraanwater. Ik kwam hier pas later achter en had toen al een slok achter mijn kiezen. Dat verschil merk je gelijk en voortaan drink ik alleen maar water uit flessen. Daarnaast even over het eten op het project. Feijão (pap en bruine bonen) eten ze hier iedere dag en dit wordt me hier letterlijk met de PAPlepel ingegoten. Verschrikkelijk vind ik het maar veel alternatieven heb ik niet. Het is enorm onrespectvol om dit eten te weigeren en om nou een eigen lunchpakketje mee te nemen is ook een beetje vreemd. Kids willen dan hetzelfde eten als ik en dit zorgt ook voor problemen. Ik heb een aantal cookies in de winkel gekocht en neem deze mee naar het project. Voor en na de middag eet ik er stiekem een op de WC en de papiertjes berg ik goed op zodat de kids ook niet in de verleiding raken.

Afgelopen week ben ik op bezoek geweest bij project Albergie. Dit project is ook opgezet door Padre Antonio (Nederlander van 86 die hier als heilig wordt beschouwd). Er is zelfs een standbeeld van hem, ik voeg de foto toe in het album. Project Albergie zorgt voor mannen tussen de 20 en 60. Deze mannen hebben allemaal een verslaving en veel van hen zijn crimineel. Zonder de ondersteuning van Albergie leven deze mannen op straat en komt er helemaal niks van terecht. Er is plaats voor 35 mannen en deze werken allemaal 40 u per week in de tuin van het project. Deze tuin ziet er geweldig uit en de mannen werken hard door. Kosten en inwoning is wat de mannen krijgen, hier zijn ze natuurlijk erg blij mee. Ze slapen in een grote ruimte waar stapelbedjes aanwezig zijn. De mannen worden niet gedwongen om hier te verblijven. Wel is het zo dat wanneer zij besluiten om naar Albergie te komen, zij voor minimaal drie maanden moeten blijven. Sommige mannen zitten er al 4 jaar en de enige regel die er is binnen het project, is dat er geen drugs gebruikt mag worden. Iedereen gebruikt drugs op het project maar wanneer je betrapt wordt is het finito en hoef je nooit meer terug te komen. Familieleden weten vaak niet van hun bestaan af en de dochters en zonen weten vaak ook niet dat hun vader hier verblijft. Mijn bezoek aan Albergie was door de directeur bekend gemaakt. Ik ben samen met Francine (een meid van 31 die familie is van mijn gastgezin en Engels spreekt) naar Albergie gegaan. Voor aan bij de poort stonden ze te wachten en te roepen. Ik moet je eerlijk zeggen , deze mannen zagen eruit als mannen die niet deugden. Niemand had al zijn tanden nog en vele hadden geen shirt aan. We besloten snel door te rijden om de mannen te vermijden en eerst met de directeur te spreken. Tijdens dit gesprek stonden de mannen door de ramen te gluren en te zwaaien naar mij (het waren net kleine kinderen). Nadat alles en iedereen gefouilleerd was konden we naar binnen gaan. Mensen dachten dat ik familie van padre Antonio was (dus ik kon al niet meer stuk). 35 mannen stonden in een rij naast elkaar, iedereen was stil en Francine introduceerde mij in het Portugees. Er hing een zeer gespannen sfeer en ik wist niet goed wat zij vertelde. Nadat zij klaar was met haar woordje begonnen de mannen te juichen en te klappen en kwamen ze mij high fives etc. geven. Ik wist dat ik goed zat en mocht als eerste (als VIP) eten gaan halen. Ik stond als eerste in de rij, te wachten met mijn bordje. Een chefkok gaf me een grote klodder pap op mijn bord en ik kon gaan zitten. Iedereen at gelijk en er werd ruzie gemaakt over waar dat ik moest gaan zitten. Ze wilden blijkbaar bij mij zitten (zo dicht mogleijk), maar dat hoefde van mij niet perse. Deze mannen aten als beesten en ik houd daar niet zo van. We aten met een vork, messen waren niet toegestaan. Na het eten wilden ze voetballen en muziek maken met mij maar hier had ik geen tijd voor. Ik heb wat stapelbedden gezien (dit omdat ze mij wilden showen waar ze sliepen) . Enorm tof om hier te zijn, ik ga hier zeker nog eens opnieuw heen. Mijn gastgezin is blij dat ik op pro crianca werk en niet op Albergie, dat begrijp ik overigens wel.

Afgelopen week heb ik een tandarts bezocht, dit omdat mijn ijzerdraadje los zat... lekker dan. Op pro crianca werkt een tandarts als vrijwilligster. Zij zorgt er voor dat de kids van het project regelmatig gecontroleerd worden. Ik gaf aan dat ik een probleem had en ze wilde er naar kijken. De hygiene was allemaal wat anders, dat had ik gelijk door. Normaal trekt ze alleen maar rotte tanden en die dag moest ze heel nauwkeurig een ijzerdraadje plakken. Het is redelijk goed gelukt en ik wilde haar betalen voor deze daad. Dat mocht ik niet doen, een knuffel was genoeg. Ze was trots om mij in haar tandartsstoel gehad te hebben (prima toch.. zij blij, ik blij).

Tuurlijk ben ik in de kerk geweest deze week.. Mensen waarderen dat enorm en ik ga dan ook regelmatig een kijkje nemen. Ik kan de tekst niet meezingen en begrijp niet waarom mensen soms wel 6u achter elkaar in de kerk zitten. Gelukkig heb ik geen slappe lach ofzo gekregen en was het zoals gewoontjes. Een aantal mensen die ik heb leren kennen vragen me regelmatig om mee te gaan naar Lapas (stap gedeelte van Rio). Op het moment is het mega druk ivm het WK, dus ik denk dat ik daar maar even mee wacht. Afgelopen maandag vroeg iemand mij om woensdag mee te gaan naar een strand, genaamd Itacoatiara. Ik wilde graag mee maar moest gewoon werken. Zij vroeg waar ik werkte en vertelde dat het geregeld werd. Ik kreeg een half uur later een berichtje dat ik mee kon gaan en niet hoefde te komen naar pro crianca. Tof natuurlijk.. we gingen die dag met twee Colombiaanse gasten die hier voor het WK waren en met twee Braziliaanse meiden. De bustreis duurde ongeveer 2,5u. Op de terugweg hebben we er nog eens twee uur langer over gedaan. Geweldig strand, mooi helder water alleen was het niet geschikt om in te zwemmen ivm de sterkte van de golven. Er waren alleen maar survers in het water en een aantal eigenwijze snotneuzen die toch gingen zwemmen. Ik hoor niet echt bij die snotneuzen maar ging toch even met mijn voeten in het water huppelen. Binnen no time lag ik op mijn gat en toen begreep ik pas dat mensen dat niet voor niets zeiden. De meiden gingen stuk natuurlijk, ik zelf vond het niet zo heel grappig. Ik moest plassen maar er was geen wc..goed balen dus. In de zee plassen was geen optie omdat je daar niet in mocht (er hing in de middag een bord waar op stond dat het niet toegestaan was om te zwemmen). Ik verliet het strand en zocht een boom op. Toen ik vertelde dat ik dat gedaan had, keken ze alsof ze water zagen branden. Voor wildplassen in Brasil staat een geldboete van 1400 rehais, 450,-. Gelukkig was ik snel klaar en ben ik niet aangehouden. Wanneer je softdrugs gebruikt krijg je een waarschuwing van de politie maar wanneer je het verkoopt kan je voor 15 jaar de gevangenis in (ook al zo´n lekker rechtssysteem). Het was tof, het was gezellig en tegen de middag besloot ik ze wat over Sinterklaas in Nederland te vertellen. Dit begrepen ze absoluut niet. Sinterklaas is hier Papa Noel (zoiets als de Paus). Zwarte pieten snappen ze al helemaal niet en wij Nederlanders zijn een stelletje racisten..

Ik heb een aantal dagen bij een marinier geslapen (een familielid van mijn gastgezin). Ik moest een aantal maal in de buurt van Rio zijn en het was dichterbij om daar te pitten. Gastvrijheid kennen ze hier wel, maar dat was al wel duidelijk denk ik. Dit was ook de plaats waar ik Brasil-Chili gekeken heb, jeetje wat knepen ze hem (wij trouwens ook tegen Mexico..) Ik had het stiekem wel leuk gevonden als ze eruit gevlogen waren (Brasil), nu gaat dat gebeuren tegen Colombia.. ook prima. Tickets voor het WK zitten er niet in (zoals ik al verwacht had). Wel ga ik de 10e van augustus naar maracana stadion (grootste stadion van Brasil) om Flamengo te supporteren (voetbalclub in Rio). Komende zaterdag hoop ik Nederland-Costa Rica te zien op het FIFA fan fest copacabana (ik zal hier een foto van bijvoegen). Hier komt iedereen voetbal checken, dit is gigantisch groot. Of dat we gaan is een beetje afhankelijk van het verkeer. Afgelopen week is er bijvoorbeeld een groot busongeluk geweest. Er zijn bewust twee bussen op elkaar geklapt op de hoofdweg van Rio de Janeiro. Er was een achtervolging met de politie gaande en door de rook en het vuur heeft de politie de achtervolging moeten staken. De schade zijn ze nog aan het herstellen en er zijn enorm veel auto´s op deze bussen geklapt. Wanneer het verkeer niet mee zit is het onmogelijk om van A naar B te komen. Je kan geen andere weg nemen dan deze hoofdweg.

Afgelopen week ben ik ook over een markt gelopen. Ik heb hier vanalles gezien. Je kan er werkelijk alles kopen, dieren, kleding en eten. Een meneer verkocht paarden en wilde er mij eentje voor een vriendenprijs aanbieden. Ik had hier niet echt zin in (denk dat dat paard mij ook niet zag zitten). De komende week ga ik mijn uiterste best doen om oordoppen te zoeken en te kopen. Ik blijf moeite hebben met het slapen vanwege de drukte. Verder moet ik morgen mijn Brasil outfit weer aan omdat zij spelen tegen Colombia en net doen alsof ik ook door het vuur ga voor Brasil. Iedereen is vrij morgen ivm het voetballen. Mensen hebben vandaag dus al genoeg boodschappen gedaan omdat er morgen niets open is. Ook als je benzine nodig hebt morgen heb je gewoon pech.. je kan zaterdag pas weer tanken! Dit is de tweede keer dat ik dit verhaal typ, de eerste keer klikte ik hem perongeluk weg. Ben er dus wel klaar mee voor vandaag! Zoals jullie lezen gaat alles z´n gangetje hier. Ik heb het naar mijn zin maar mis jullie natuurlijk wel. Spreek jullie snel! Ciao, xx