overzicht van de week
Door: Danny van Bijnen
Blijf op de hoogte en volg Danny
24 Juni 2014 | Brazilië, Rio de Janeiro
Boa noite.
Even een overzichtje typen zodat jullie allemaal weer op de hoogte zijn. Afgelopen week heb ik gewerkt, behalve afgelopen donderdag (nationale feestdag in Brazilie corpus christus). Er zijn veel van deze nationale feestdagen, dat heeft er o.a. mee te maken dat bijna iedereen hier erg religieus is. Wat corprus christus precies wilde zeggen en wat nou de bedoeling was wist ik ook niet. Dingen zijn hier wel vaker een verrassing voor me. Na wat informatie gekregen te hebben wist ik wat de bedoeling was. Mensen uit Rio de Janeiro en omgeving komen bijeen. Zij werken van woensdagavond tot donderdagochtend aan tapijt kunstwerken. Door het centrum van de stad (van een verzamelpunt naar de kerk, ik geloof dat het een kilometer of 3 was) maken mensen kunstwerken van zoutkorrels in allerlei kleuren die betrekking hebben op het katholieke geloof. De overheid geeft allerlei soorten kleuren zoutkorrels weg en mensen maken de mooiste dingen. Donderdagochtend rond een uur of 10 zijn de mensen klaar met het voorbereiden. Er zijn een aantal heilige paters in Rio die dan over ´het tapijt´ op weg naar de kerk lopen. Deze paters dragen lange witte jurken en langs de weg zie je overal mensen roepen en juichen. Dit is typisch Braziliaans. In het totaal waren er vier heilige paters. Veel mensen hadden tijdens de zittingen in de kerk gesproken over mij. De paters waren dus op de hoogte van mijn aanwezigheid en namen de moeite om allemaal een praatje te maken. Deze paters spraken Engels en vonden het belangrijk dat ik goed ontvangen werd op deze bijzondere bijeenkomst. Zij vroegen mij naar welke kerk ik in Nederland ging. Ik vertelde open en eerlijk dat ik hier niet naar toe ga en dat ik niet in God geloof. Toen ik dat vertelde deed ik het stiekem in mijn broek, zeker omdat ik weet hoe een belangrijke factor God speelt in Brazilie. Gelukkig begrepen ze dat het qua religie in Nederland heel anders in elkaar zit. Heel veel mensen begrijpen overigens helemaal niks van het feit dat ik niet geloof in God. Ik voeg wat foto´s toe zodat jullie een beetje een beeld krijgen. Het was tof, leuk om te zien. Overal was eten en er hing een gezellige sfeer, ondanks de regen.
Lees je dat nou goed, regen? Ja, mooi balen dat weer hier. Toen ik 2 weken geleden arriveerde was het 35 graden en was ik te bewonderen op de copacabanas met mijn korte broek en mijn zonnebril. Deze week hebben we enorm veel regen gehad en is de tempratuur niet boven de 22 graden gekomen, belabberde weersomstandigheden dus. Overigens een lange tijd geleden dat de mensen hier regen hebben gehad, zou toch niet door mij komen.. Mijn zonnebrand is nog steeds dicht, hopelijk komt hier snel verandering in!
Er wonen te veel mensen in Brazilie en er is in verhouding te weinig werk. Dat is de reden waarom dat er een aantal (onnodige) banen zijn voor mensen die geen diploma´s hebben. Mannetjes uit Rio die de hele dag boodschappen voor andere mensen dragen ofmensen uit Rio die je aanwijzingen geven bij het in en uitrijden tijdens parkeren (hier geef je dan een rehais voor, omgerekend 0,33 eurocent). Veel arme mensen in Rio staan trouwens te popelen om de deur van de auto open te houden. Ik ben van de week naar de supermarkt in Rio gegaan. De supermarkt had een aantal verdiepingen en er was een lift aanwezig. In iedere lift zat minstens een iemand die de knopjes van de lift bediende. Deze meneer of mevrouw deed dit de hele dag (denk dat ze er zelf ook wel moe van wordt maar veel alternatieven heeft ze niet). De supermarkt was misschien wel vier keer zo groot dan de grote jumbo in Tilburg op de Broekhovense weg. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat er 35 kassa´s waren, en deze waren allemaal bezet met personeel (echt onnodig, aangezien er bijna niemand in de winkel was). In de Jumbo in Nederland kan ik al niks vinden (ondanks het feit dat ik er zelf gewerkt heb), laat staan in deze supermarkt. Ik heb samen met Tia Ma (mijn Braziliaanse nanny) boodschappen gedaan en ik heb deze afgerekend. Ik vind dat zij enorm goed zorgt voor mij. Ik mag niet klagen en ik denk dat ik zo iets terug kan doen voor haar. Zij vond dit natuurlijk onnodig maar was er mega blij mee. Er is een foto waar op je haar met mij ziet in de supermarkt, goed blij natuurlijk (hij is op deze site terug te vinden).
Pro Crianca
De werkdagen op het project gingen natuurlijk gewoon door. Wat er allemaal voor de boeg stond wist ik absoluut niet. Het is iedere dag een vraag hoe laat ik naar het project ga (officieel werk ik 5 dagen p.w. van 8 tot 5u). Zoals ik vertelde is het openbaar vervoer een ramp en is lopen voor mij geen optie. Een nichtje van Tia Ma zorgt er voor dat ik met haar mee kan rijden (met de auto). Maarja.. hoe laat ze iedere ochtend komt, dat weet je nooit. Ik ben iedere dag om 8 uur klaar om te gaan. Iedere dag zegt ze dat ze er tussen 8 en 9u is. om 8 uur in de ochtend ga ik vaak computeren of een boekje lezen en soms is ze er voor 9 uur maar als het verkeer tegen zit of ze heeft zich verslapen, kan dat ook gewoon 10.30 worden. Als ze hier dan om 10.30 gearriveerd is, dan drinken we nog even rustig koffie. Haasten doe je maar in je eigen land, wij dragen geen horloges en komen onze afspraken (op het gebied van tijd) toch niet na. Gelukkig doen ze hier op het project absoluut niet moeilijk over, zij begrijpen dat ik afhankelijk ben qua vervoer. Het heeft ook absoluut geen nut om hier iets van te zeggen. Deze mensen leven zo.. relaxed, kalm, al moet ik ook wel toegeven dat wij Nederlands ook vaak wel erg gestrest zijn.
Ik vond de vrijdag op het project wel erg bijzonder. Ik weet dat er enorm veel problemen zijn in Brazilie en dat de kids die binnen Pro Crianca blijven echt arm zijn en in zekere zin ook trauma´s/beschadigingen met zich meedragen. Ik kan hier opzich redelijk mee om gaan (natuurlijk heb ik in Nederland ook gewerkt met mensen in zeer kwetsbare posities, maar toch was dit andere koek). Eigenlijk hoef ik niet alles te weten over deze kids. Mijn taak is om positiviteit te creëren en ik denk dat ik dat beter kan als ik blanco en neutraal ben. Toch vallen sommige dingen op en daar je niet om heen. Zo zag ik vrijdag bijvoorbeeld dat een mannetje van een jaar of 9 een flesje in zijn broekzak had. Niets mis mee natuurlijk maar ik liep er heen en vroeg wat het was. Dat viel niet mee met mijn beste Portugees. Hij vertelde er helemaal niets over en ik kon niet zien wat er in het flesje zat. Er stond Cola Branca op, dus ik dacht dat het om te drinken was. Ik opende het flesje en rook er zachtjes aan. Gelukkig deed ik het zachtjes aan, het bleek pure lijm te zijn. Hij vertelde sapatos (schoenen, en hier gebruikte hij die lijm voor).. maar zo stom ben ik niet, hij droeg overigens slippers. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, is het aan mij om dit flesje af te pakken? Zelf vond ik van niet, ik maakte het bespreekbaar. Pro Crianca is op het moment bezig om geld vanuit de overheid vrij te krijgen en het vervolgens in het project te steken. Om dit voor elkaar te krijgen moeten zij zich aan de regels houden en een van de regels is dat lijm/drugs binnen het project, absoluut verboden is. Deze jongen is er op aangesproken en thats it. Ik sprak met een psychologe (actief binnen pro crianca) over de situatie. Er zijn maar weinig kinderen die geen lijm snuiven in de favella´s. Het is goedkoop, het werd verslavend en je zorgen gaan er van weg. Nou ik het toch over deze psychologe heb, heb ik deze vrijdag nog iets bijzonders/indrukwekkend meegemaakt. Er zijn enorm veel kids die naar pro crianca willen komen (waarom, het is een paradijs voor de kids omdat er eten is, een computer etc. etc.). Er is niet genoeg plek voor iedereen. Deze psychologe beoordeeld de aanvragen (aanmeldingen) en zij beslist o.a. of dat een kind het echt nodig heeft om hier te zijn. Het klinkt misschien raar, maar je moet zo en zo arm zijn en een van je ouders moet werken. Deze vrijdag had zij een ´huisbezoek´ aan het kindje van 9 jaar, midden in de favella´s. Ze sprak geen Engels maar ze wilde graag dat ik mee ging naar het huisbezoek. Huisbezoek dacht ik, johh leuk interessant. Heb tijdens mijn stage binnen sociale zaken gemeente Tilburg misschien wel 100 huisbezoeken gehad, dus dat moet wel lukken dacht ik. Er gingen een aantal mensen mee met ons. Twee mannen en twee vrouwen (zij maakten geen deel uit van het gesprek), zij zorgen er voor dat we veilig door het gebied heen kwamen en wachten vervolgens buiten bij het huis waar het gesprek was. Het leek mij onzin dat deze mensen allemaal mee moesten maar al snel werd het duidelijk dat ik hier wel heeeel blij mee was. Veilig was het niet nee, interessant wel. Ik ben er nog steeds en mag dus niet klagen. We arriveerden bij het huis. Er was geen voordeur, iedereen kon gewoon naar binnen. Er was in de dagen er voor veel regen gevallen en daarom stond een groot gedeelte blank. Het zag er een beetje uit als een zwembad. Ik sprak dit ook uit: A, bonito, un piscina (hey leuk kijk daar nou, een zwembad). Nee zei ze, dat is absoluut geen zwembad, de woonomstandigheden zijn afschuwelijk en ik stond weer met beide benen op de grond (ik kon er wel doorheen zakken). Ik stelde mezelf netjes voor. Er waren drie kinderen (meisje van 9, jongen van 12 en meisje van 20 die overigens zelf ook al moeder was). Daarnaast waren er twee katten en een hond. Er was geen badkamer of slaapkamer. Er was een kamer van een meter of 4 bij 4 en hier was alles. Hier sliepen drie kids en een moeder (vader was allang vertrokken en had nog wat meer kids op de wereld gebracht, dat was een van zijn hobby´s). In de kamer stond een twee persoons matras op zijn kant (hier sliep iedereen op). Er was ook geen vloerbedekking ofzo. Hoe voelde ik me? Pf, ik schaamde me stiekem een beetje. Ik kwam daar rustig binnen wandelen op mijn all stars en mijn nette kleertjes, kijkend in de spiegel of mijn haar wel goed zit (deze was er overigens wel). Ik vond het ook zielig. Er is veel drugs aanwezig. Je ziet rookpijpen in de krotten die gebruikt worden om heroine te roken en spuiten. Ook kids roken en spuiten deze rotzooi en dit doet zeer. Ik kon mijn tranen in bedwang houden maar werd van binnen wel geraakt. Ik onthoud goed waar ik vandaan kom en ben hier enorm tevreden mee.
Ik had op dat moment geld in mijn zak. Waarschijnlijk schieten ze er geen drol mee op. Het gaat op aan verkeerde dingen en deze problemen worden niet meer opgelost. In het mini mini huisje wat ze hadden, hing overigens een Samsung LCD TV van minstens 1 meter lang. Achteraf vroeg ik aan de psychologe waarom dat dat in godsnaam mogelijk was. Ze had hier een duidelijk antwoord op. Mensen in de favella´s betalen geen kosten voor stroom en water. Stroom tappen ze af van de elektriciteitskabels die door de krottenwijken heen lopen en water hoeft niet schoongemaakt te worden want dat drinken ze zo wel op.
Na afloop van het gesprek nam ik wat tijd voor mezelf. Ik besefte me dat het enorm goed is geweest voor mij, om dit gezien te hebben. Ik had deze beelden op TV gezien. In Nederland kennen we ook armoede maar iedereen heeft aan slaapplaats en voldoende te eten. Iemand die een uitkering van de sociale dienst krijgt is in vergelijking met deze mensen een miljonair. Toch zijn ze blij, hebben ze niks te verliezen en wij Nederlanders zijn ook maar gewoon mensen. Gelukkig kon ik snel omschakelen. We waren allemaal lopend en eenmaal terug op het project heb ik de kids een dikke knuffel gegeven.
Om even terug te komen op deze favella´s. Het is gekkenwerk wat daar allemaal gaande is. Midden door de favella´s in Rio loopt een kabelbaan. Deze kabelbaan is hangt ongeveer 75 meter boven de favella´s en is mega lang. Toeristen kunnen tegen betaling in deze luxe kabelgaan gaan en kunnen zo de favella´s fotograveren en ervaren, dit omdat het te gevaarlijk is om er zelf in te lopen. Is het nou echt zo gevaarlijk, die favella´s.. zeker te weten. Miljoenen mensen wonen in deze favella´s. Iedere favella heeft zijn eigen naam en er deze waarschuwen elkaar vaak d.m.v. vuurpijlen die alarmsignalen afgeven. Tegen de politie hoeven ze zich niet te verdedigen, deze gaat echt de favella´s niet in. Eens per jaar, soms tweemaal treedt het nationale leger van Brazilie binnen. Je zult het niet geloven maar dit gaat met tanks en geweren waar je bang van wordt. De overheid besteedt niet al te veel aandacht aan deze mensen. Waarom niet? Het zijn er te veel. Het verschil in Brazilie qua geld is zo groot, dat is haast niet te veranderen (al zeggen ze dat er verbetering in zit). Voetbalclub Vasco Da Gama ligt trouwens midden in de grootste favella van Rio. Het stadion is niet zo groot maar de toeschouwers zijn blijkbaar echte diehards. Favella huizen worden als het ware achter elkaar
(schuin omhoog) neergezet. Mensen die bovenaan wonen kunnen zo op het veld kijken, geweldig natuurlijk maar ik houd het bij de Kuip.
Ook heb ik net zoals jullie twee dagen weekend gehad. Deze was anders dan normaal. Ik heb twee verjaardagen gehad van mensen die ik hier heb leren kennen. Een beetje anders dan onze verjaardagen.. wij eten taart aan het begin van de verjaardag, zij aan het einde van de verjaardag. De taarten hier zijn erg mooi en voordat de taart gesneden wordt, nemen familieleden van de jarige (vaak ouders) het woord. Zij doen dan een uitgebreid verhaal wat natuurlijk betrekking heeft op.... God. Dit kan soms wel een minuut of 15 duren. De lichten zijn dan uit en iedereen heeft zijn ogen dicht en zijn handen in elkaar gevouwen (behalve ik natuurlijk, want ik vind het te mooi om te zien dus houd mijn ogen open)! Verder hebben ze hier geen chips of nootjes op verjaardagen. Bij aankomst krijgt iedereen een bakje soep en er is ook vaak een buffet. De muziek is anders, veel samba natuurlijk. De gespreksstof tijdens de verjaardagen is niets voor mij, ik versta er vaak geen drol van dus besloot ik om een kijkje te gaan nemen op de dancefloor. De muziek staat daar lekker hard en ik hoef daar ook niet te communiceren met mensen, lekker makkelijk. Wij Nederlanders kunnen wel bewegen op muziek, maar dansen.. dat kunnen Brazilianen pas. Ik heb wat bewegingen overgenomen van wat mensen maar had het nog lang en na niet onder de knie. Alles gaat veelte snel en ik kan het allemaal niet bijbenen. Vrouwen van 55 dansen alsof ze 18 zijn en soms dagen mensen elkaar uit en worden er (op verjaardagen) kleine dans wedstrijdjes gehouden. Natuurlijk ben ik de jury, wat wil je nog meer.
Op de zondag ben ik met een aantal familieleden (zo noem ik ze maar, alle namen ken ik toch niet en het is allemaal familie/aanhangsell van Tia Ma) naar een ander gedeelte van Rio gereden. Dit was het rijkere gedeelte en hier ontmoetten we vrienden van de familie en hebben we uitgebreid gedineerd. Een prettige zondag dus. Ook in de strijd om de copa de mundo gaat het goed hierzo. Natuurlijk Nederland die het geweldig doet, maar ook Brazilie is door. Mensen hier hebben al besloten dat als Nederland tegen Brazilie gaat spelen, dat ik in de slaapkamer met de deur op slot moet gaan kijken. Laat ze maar praten, ze vrezen stiekem voor Nederland. Het feit dat Brazilie eerste in de groep is geworden vieren ze erg uitbundig. Ik heb veel vuurwerk gehoord en mensen huilen van blijdschap.
Het is hier inmiddels ook 22.15 en morgen staan er weer genoeg kleine kids te smeken om mijn aandacht! Ik ben er weer weg van en houd jullie natuurlijk op de hoogte. Ciao amigoos x Danny
Even een overzichtje typen zodat jullie allemaal weer op de hoogte zijn. Afgelopen week heb ik gewerkt, behalve afgelopen donderdag (nationale feestdag in Brazilie corpus christus). Er zijn veel van deze nationale feestdagen, dat heeft er o.a. mee te maken dat bijna iedereen hier erg religieus is. Wat corprus christus precies wilde zeggen en wat nou de bedoeling was wist ik ook niet. Dingen zijn hier wel vaker een verrassing voor me. Na wat informatie gekregen te hebben wist ik wat de bedoeling was. Mensen uit Rio de Janeiro en omgeving komen bijeen. Zij werken van woensdagavond tot donderdagochtend aan tapijt kunstwerken. Door het centrum van de stad (van een verzamelpunt naar de kerk, ik geloof dat het een kilometer of 3 was) maken mensen kunstwerken van zoutkorrels in allerlei kleuren die betrekking hebben op het katholieke geloof. De overheid geeft allerlei soorten kleuren zoutkorrels weg en mensen maken de mooiste dingen. Donderdagochtend rond een uur of 10 zijn de mensen klaar met het voorbereiden. Er zijn een aantal heilige paters in Rio die dan over ´het tapijt´ op weg naar de kerk lopen. Deze paters dragen lange witte jurken en langs de weg zie je overal mensen roepen en juichen. Dit is typisch Braziliaans. In het totaal waren er vier heilige paters. Veel mensen hadden tijdens de zittingen in de kerk gesproken over mij. De paters waren dus op de hoogte van mijn aanwezigheid en namen de moeite om allemaal een praatje te maken. Deze paters spraken Engels en vonden het belangrijk dat ik goed ontvangen werd op deze bijzondere bijeenkomst. Zij vroegen mij naar welke kerk ik in Nederland ging. Ik vertelde open en eerlijk dat ik hier niet naar toe ga en dat ik niet in God geloof. Toen ik dat vertelde deed ik het stiekem in mijn broek, zeker omdat ik weet hoe een belangrijke factor God speelt in Brazilie. Gelukkig begrepen ze dat het qua religie in Nederland heel anders in elkaar zit. Heel veel mensen begrijpen overigens helemaal niks van het feit dat ik niet geloof in God. Ik voeg wat foto´s toe zodat jullie een beetje een beeld krijgen. Het was tof, leuk om te zien. Overal was eten en er hing een gezellige sfeer, ondanks de regen.
Lees je dat nou goed, regen? Ja, mooi balen dat weer hier. Toen ik 2 weken geleden arriveerde was het 35 graden en was ik te bewonderen op de copacabanas met mijn korte broek en mijn zonnebril. Deze week hebben we enorm veel regen gehad en is de tempratuur niet boven de 22 graden gekomen, belabberde weersomstandigheden dus. Overigens een lange tijd geleden dat de mensen hier regen hebben gehad, zou toch niet door mij komen.. Mijn zonnebrand is nog steeds dicht, hopelijk komt hier snel verandering in!
Er wonen te veel mensen in Brazilie en er is in verhouding te weinig werk. Dat is de reden waarom dat er een aantal (onnodige) banen zijn voor mensen die geen diploma´s hebben. Mannetjes uit Rio die de hele dag boodschappen voor andere mensen dragen ofmensen uit Rio die je aanwijzingen geven bij het in en uitrijden tijdens parkeren (hier geef je dan een rehais voor, omgerekend 0,33 eurocent). Veel arme mensen in Rio staan trouwens te popelen om de deur van de auto open te houden. Ik ben van de week naar de supermarkt in Rio gegaan. De supermarkt had een aantal verdiepingen en er was een lift aanwezig. In iedere lift zat minstens een iemand die de knopjes van de lift bediende. Deze meneer of mevrouw deed dit de hele dag (denk dat ze er zelf ook wel moe van wordt maar veel alternatieven heeft ze niet). De supermarkt was misschien wel vier keer zo groot dan de grote jumbo in Tilburg op de Broekhovense weg. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat er 35 kassa´s waren, en deze waren allemaal bezet met personeel (echt onnodig, aangezien er bijna niemand in de winkel was). In de Jumbo in Nederland kan ik al niks vinden (ondanks het feit dat ik er zelf gewerkt heb), laat staan in deze supermarkt. Ik heb samen met Tia Ma (mijn Braziliaanse nanny) boodschappen gedaan en ik heb deze afgerekend. Ik vind dat zij enorm goed zorgt voor mij. Ik mag niet klagen en ik denk dat ik zo iets terug kan doen voor haar. Zij vond dit natuurlijk onnodig maar was er mega blij mee. Er is een foto waar op je haar met mij ziet in de supermarkt, goed blij natuurlijk (hij is op deze site terug te vinden).
Pro Crianca
De werkdagen op het project gingen natuurlijk gewoon door. Wat er allemaal voor de boeg stond wist ik absoluut niet. Het is iedere dag een vraag hoe laat ik naar het project ga (officieel werk ik 5 dagen p.w. van 8 tot 5u). Zoals ik vertelde is het openbaar vervoer een ramp en is lopen voor mij geen optie. Een nichtje van Tia Ma zorgt er voor dat ik met haar mee kan rijden (met de auto). Maarja.. hoe laat ze iedere ochtend komt, dat weet je nooit. Ik ben iedere dag om 8 uur klaar om te gaan. Iedere dag zegt ze dat ze er tussen 8 en 9u is. om 8 uur in de ochtend ga ik vaak computeren of een boekje lezen en soms is ze er voor 9 uur maar als het verkeer tegen zit of ze heeft zich verslapen, kan dat ook gewoon 10.30 worden. Als ze hier dan om 10.30 gearriveerd is, dan drinken we nog even rustig koffie. Haasten doe je maar in je eigen land, wij dragen geen horloges en komen onze afspraken (op het gebied van tijd) toch niet na. Gelukkig doen ze hier op het project absoluut niet moeilijk over, zij begrijpen dat ik afhankelijk ben qua vervoer. Het heeft ook absoluut geen nut om hier iets van te zeggen. Deze mensen leven zo.. relaxed, kalm, al moet ik ook wel toegeven dat wij Nederlands ook vaak wel erg gestrest zijn.
Ik vond de vrijdag op het project wel erg bijzonder. Ik weet dat er enorm veel problemen zijn in Brazilie en dat de kids die binnen Pro Crianca blijven echt arm zijn en in zekere zin ook trauma´s/beschadigingen met zich meedragen. Ik kan hier opzich redelijk mee om gaan (natuurlijk heb ik in Nederland ook gewerkt met mensen in zeer kwetsbare posities, maar toch was dit andere koek). Eigenlijk hoef ik niet alles te weten over deze kids. Mijn taak is om positiviteit te creëren en ik denk dat ik dat beter kan als ik blanco en neutraal ben. Toch vallen sommige dingen op en daar je niet om heen. Zo zag ik vrijdag bijvoorbeeld dat een mannetje van een jaar of 9 een flesje in zijn broekzak had. Niets mis mee natuurlijk maar ik liep er heen en vroeg wat het was. Dat viel niet mee met mijn beste Portugees. Hij vertelde er helemaal niets over en ik kon niet zien wat er in het flesje zat. Er stond Cola Branca op, dus ik dacht dat het om te drinken was. Ik opende het flesje en rook er zachtjes aan. Gelukkig deed ik het zachtjes aan, het bleek pure lijm te zijn. Hij vertelde sapatos (schoenen, en hier gebruikte hij die lijm voor).. maar zo stom ben ik niet, hij droeg overigens slippers. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, is het aan mij om dit flesje af te pakken? Zelf vond ik van niet, ik maakte het bespreekbaar. Pro Crianca is op het moment bezig om geld vanuit de overheid vrij te krijgen en het vervolgens in het project te steken. Om dit voor elkaar te krijgen moeten zij zich aan de regels houden en een van de regels is dat lijm/drugs binnen het project, absoluut verboden is. Deze jongen is er op aangesproken en thats it. Ik sprak met een psychologe (actief binnen pro crianca) over de situatie. Er zijn maar weinig kinderen die geen lijm snuiven in de favella´s. Het is goedkoop, het werd verslavend en je zorgen gaan er van weg. Nou ik het toch over deze psychologe heb, heb ik deze vrijdag nog iets bijzonders/indrukwekkend meegemaakt. Er zijn enorm veel kids die naar pro crianca willen komen (waarom, het is een paradijs voor de kids omdat er eten is, een computer etc. etc.). Er is niet genoeg plek voor iedereen. Deze psychologe beoordeeld de aanvragen (aanmeldingen) en zij beslist o.a. of dat een kind het echt nodig heeft om hier te zijn. Het klinkt misschien raar, maar je moet zo en zo arm zijn en een van je ouders moet werken. Deze vrijdag had zij een ´huisbezoek´ aan het kindje van 9 jaar, midden in de favella´s. Ze sprak geen Engels maar ze wilde graag dat ik mee ging naar het huisbezoek. Huisbezoek dacht ik, johh leuk interessant. Heb tijdens mijn stage binnen sociale zaken gemeente Tilburg misschien wel 100 huisbezoeken gehad, dus dat moet wel lukken dacht ik. Er gingen een aantal mensen mee met ons. Twee mannen en twee vrouwen (zij maakten geen deel uit van het gesprek), zij zorgen er voor dat we veilig door het gebied heen kwamen en wachten vervolgens buiten bij het huis waar het gesprek was. Het leek mij onzin dat deze mensen allemaal mee moesten maar al snel werd het duidelijk dat ik hier wel heeeel blij mee was. Veilig was het niet nee, interessant wel. Ik ben er nog steeds en mag dus niet klagen. We arriveerden bij het huis. Er was geen voordeur, iedereen kon gewoon naar binnen. Er was in de dagen er voor veel regen gevallen en daarom stond een groot gedeelte blank. Het zag er een beetje uit als een zwembad. Ik sprak dit ook uit: A, bonito, un piscina (hey leuk kijk daar nou, een zwembad). Nee zei ze, dat is absoluut geen zwembad, de woonomstandigheden zijn afschuwelijk en ik stond weer met beide benen op de grond (ik kon er wel doorheen zakken). Ik stelde mezelf netjes voor. Er waren drie kinderen (meisje van 9, jongen van 12 en meisje van 20 die overigens zelf ook al moeder was). Daarnaast waren er twee katten en een hond. Er was geen badkamer of slaapkamer. Er was een kamer van een meter of 4 bij 4 en hier was alles. Hier sliepen drie kids en een moeder (vader was allang vertrokken en had nog wat meer kids op de wereld gebracht, dat was een van zijn hobby´s). In de kamer stond een twee persoons matras op zijn kant (hier sliep iedereen op). Er was ook geen vloerbedekking ofzo. Hoe voelde ik me? Pf, ik schaamde me stiekem een beetje. Ik kwam daar rustig binnen wandelen op mijn all stars en mijn nette kleertjes, kijkend in de spiegel of mijn haar wel goed zit (deze was er overigens wel). Ik vond het ook zielig. Er is veel drugs aanwezig. Je ziet rookpijpen in de krotten die gebruikt worden om heroine te roken en spuiten. Ook kids roken en spuiten deze rotzooi en dit doet zeer. Ik kon mijn tranen in bedwang houden maar werd van binnen wel geraakt. Ik onthoud goed waar ik vandaan kom en ben hier enorm tevreden mee.
Ik had op dat moment geld in mijn zak. Waarschijnlijk schieten ze er geen drol mee op. Het gaat op aan verkeerde dingen en deze problemen worden niet meer opgelost. In het mini mini huisje wat ze hadden, hing overigens een Samsung LCD TV van minstens 1 meter lang. Achteraf vroeg ik aan de psychologe waarom dat dat in godsnaam mogelijk was. Ze had hier een duidelijk antwoord op. Mensen in de favella´s betalen geen kosten voor stroom en water. Stroom tappen ze af van de elektriciteitskabels die door de krottenwijken heen lopen en water hoeft niet schoongemaakt te worden want dat drinken ze zo wel op.
Na afloop van het gesprek nam ik wat tijd voor mezelf. Ik besefte me dat het enorm goed is geweest voor mij, om dit gezien te hebben. Ik had deze beelden op TV gezien. In Nederland kennen we ook armoede maar iedereen heeft aan slaapplaats en voldoende te eten. Iemand die een uitkering van de sociale dienst krijgt is in vergelijking met deze mensen een miljonair. Toch zijn ze blij, hebben ze niks te verliezen en wij Nederlanders zijn ook maar gewoon mensen. Gelukkig kon ik snel omschakelen. We waren allemaal lopend en eenmaal terug op het project heb ik de kids een dikke knuffel gegeven.
Om even terug te komen op deze favella´s. Het is gekkenwerk wat daar allemaal gaande is. Midden door de favella´s in Rio loopt een kabelbaan. Deze kabelbaan is hangt ongeveer 75 meter boven de favella´s en is mega lang. Toeristen kunnen tegen betaling in deze luxe kabelgaan gaan en kunnen zo de favella´s fotograveren en ervaren, dit omdat het te gevaarlijk is om er zelf in te lopen. Is het nou echt zo gevaarlijk, die favella´s.. zeker te weten. Miljoenen mensen wonen in deze favella´s. Iedere favella heeft zijn eigen naam en er deze waarschuwen elkaar vaak d.m.v. vuurpijlen die alarmsignalen afgeven. Tegen de politie hoeven ze zich niet te verdedigen, deze gaat echt de favella´s niet in. Eens per jaar, soms tweemaal treedt het nationale leger van Brazilie binnen. Je zult het niet geloven maar dit gaat met tanks en geweren waar je bang van wordt. De overheid besteedt niet al te veel aandacht aan deze mensen. Waarom niet? Het zijn er te veel. Het verschil in Brazilie qua geld is zo groot, dat is haast niet te veranderen (al zeggen ze dat er verbetering in zit). Voetbalclub Vasco Da Gama ligt trouwens midden in de grootste favella van Rio. Het stadion is niet zo groot maar de toeschouwers zijn blijkbaar echte diehards. Favella huizen worden als het ware achter elkaar
(schuin omhoog) neergezet. Mensen die bovenaan wonen kunnen zo op het veld kijken, geweldig natuurlijk maar ik houd het bij de Kuip.
Ook heb ik net zoals jullie twee dagen weekend gehad. Deze was anders dan normaal. Ik heb twee verjaardagen gehad van mensen die ik hier heb leren kennen. Een beetje anders dan onze verjaardagen.. wij eten taart aan het begin van de verjaardag, zij aan het einde van de verjaardag. De taarten hier zijn erg mooi en voordat de taart gesneden wordt, nemen familieleden van de jarige (vaak ouders) het woord. Zij doen dan een uitgebreid verhaal wat natuurlijk betrekking heeft op.... God. Dit kan soms wel een minuut of 15 duren. De lichten zijn dan uit en iedereen heeft zijn ogen dicht en zijn handen in elkaar gevouwen (behalve ik natuurlijk, want ik vind het te mooi om te zien dus houd mijn ogen open)! Verder hebben ze hier geen chips of nootjes op verjaardagen. Bij aankomst krijgt iedereen een bakje soep en er is ook vaak een buffet. De muziek is anders, veel samba natuurlijk. De gespreksstof tijdens de verjaardagen is niets voor mij, ik versta er vaak geen drol van dus besloot ik om een kijkje te gaan nemen op de dancefloor. De muziek staat daar lekker hard en ik hoef daar ook niet te communiceren met mensen, lekker makkelijk. Wij Nederlanders kunnen wel bewegen op muziek, maar dansen.. dat kunnen Brazilianen pas. Ik heb wat bewegingen overgenomen van wat mensen maar had het nog lang en na niet onder de knie. Alles gaat veelte snel en ik kan het allemaal niet bijbenen. Vrouwen van 55 dansen alsof ze 18 zijn en soms dagen mensen elkaar uit en worden er (op verjaardagen) kleine dans wedstrijdjes gehouden. Natuurlijk ben ik de jury, wat wil je nog meer.
Op de zondag ben ik met een aantal familieleden (zo noem ik ze maar, alle namen ken ik toch niet en het is allemaal familie/aanhangsell van Tia Ma) naar een ander gedeelte van Rio gereden. Dit was het rijkere gedeelte en hier ontmoetten we vrienden van de familie en hebben we uitgebreid gedineerd. Een prettige zondag dus. Ook in de strijd om de copa de mundo gaat het goed hierzo. Natuurlijk Nederland die het geweldig doet, maar ook Brazilie is door. Mensen hier hebben al besloten dat als Nederland tegen Brazilie gaat spelen, dat ik in de slaapkamer met de deur op slot moet gaan kijken. Laat ze maar praten, ze vrezen stiekem voor Nederland. Het feit dat Brazilie eerste in de groep is geworden vieren ze erg uitbundig. Ik heb veel vuurwerk gehoord en mensen huilen van blijdschap.
Het is hier inmiddels ook 22.15 en morgen staan er weer genoeg kleine kids te smeken om mijn aandacht! Ik ben er weer weg van en houd jullie natuurlijk op de hoogte. Ciao amigoos x Danny
-
24 Juni 2014 - 07:28
Marga Van Doremalen "moeder Angelo":
Hee Danny,
Je moeder deelde deze link op haar Facebook, en ik ben je natuurlijk gaan volgen!
Wat kun jij heerlijk schrijven, en wat een dankbaar werk doe je daar.
Ik snap dat je af en toe je tranen moet wegslikken, je wilt voor elk kind natuurlijk een betere wereld en een super goeie toekomst.....
Je mag in ieder geval super trots op jezelf zijn, en ik zal je blogs eens aan die twee verwende knakkers van mij laten lezen.....misschien beseffen ze dan ook eens, dat niet alles vanzelfsprekend is hahaha.
Groetjes Marga
-
24 Juni 2014 - 09:15
Papa:
Hey maatje,
Zit hier weer met tranen in mijn ogen pffff. Maar wat heb je het (wederom) mooi verwoord. Wat voor indrukken moet jij daar allemaal opdoen.
Ik denk dat als een ieder daar een poosje door zou brengen de wereld er compleet anders uit zou zien, maar ja zo werkt het nu eenmaal niet.
Zo fijn dat je daar je steentje kunt bijdragen en je openhartigheid, spontaniteit en je humor kunt en mag delen met vele mensen om je heen.
Geluk zit vaak in hele kleine dingen die helemaal niets met materialisme te maken hebben maatje. Maar goed ook ik maak me "schuldig" aan het gebrek aan inzicht als het hier om gaat, simpelweg omdat het ver van je bed is. Jij brengt het wel heel dichtbij en dat vind ik heel bijzonder en geeft me stof om na te denken. (thanks)
Al met al breng je, al dan niet bewust, een hele duidelijke boodschap over aan een ieder die jouw blog leest.
I am impressed mate and love you even more for it, al kan dat bijna niet ;-)
Kijk weer uit naar je volgende verslag en ga op FB weer delen hoe mooi je geschreven hebt en hou f.ck trots ik op je ben.
Love you
xxx
Papa
-
24 Juni 2014 - 10:37
Wilma Adriaans:
Wederom een geweldig stuk waarin jij ook weer heel herkenbaar bent. Super goed geschreven, het is net of wij er een beetje bij zijn. Thanx.
Groetjes Wilma -
24 Juni 2014 - 13:31
Mark:
Maatje,
Wat schrijf je toch weer geweldig! echt leuk om te lezen en doe dit dan ook met veel plezier. Hou je blog eens in de 2 dagen in de gaten of er weer wat nieuws op staat! Echt tof het zo allemaal mee te krijgen. En sluit me aan bij de vele die al gezegd hebben dat ze het gevoel hebben er zelf bij te zijn. Respect daarvoor vriend!
We contacten nog! en wacht op de volgende!
Ciao xx -
24 Juni 2014 - 15:11
Ome Rene:
GE-WEL-DIGGGGGG,
ik sluit me volledig bij al het bovenstaande aan en heb maar één woord voor je.......
RESPECT!!!!!!!!!!!!!!
xxx -
24 Juni 2014 - 16:21
Hannie De Kok:
Hoi Danny,
Je schrijft inderdaad heel erg goed, indrukwekkend wat je daar allemaal mee maakt, dan ga je je inderdaad wel schamen als we hier weer lopen te zeuren.
Wat goed dat jij dat op jou leeftijd allemaal al in ziet.
Jij word een goeie in je werk.
Groetjes Hannie. -
24 Juni 2014 - 20:55
Kirse :
R E S P E C T !!!
Pluk de momenten !! X
-
24 Juni 2014 - 21:50
Kim:
WAUUUWWW Danny wat zijn jou verhalen GE WEL DIG om te lezen!!!!
Elke keer als ik er een gelezen heb zit ik weer met smacht te wachten op een
volgend verhaal om deze te lezen, wat kan jij dat goed schrijven!!
Zelfs ons mam is er helemaal weg van van je verhalen en vraagt me telkens
of er alweer een nieuw verhaal van je te vinden is!
Ik heb ook echt heel veel respect voor wat jij daar allemaal doet, als je het zo
leest is het allemaal zeker niet niks wat je daar allemaal te zien krijgt en mee maakt!!
Kan niet wachten op je volgende verhalen!
MEER ALS TROTS OP JOU!!
Dikke knuffel Kim xxx
-
24 Juni 2014 - 22:00
Oma:
Hallo Danny
Wat heb je weer een flink stuk geschreven ik heb het met veel plezier gelezen. Je foto's zijn ook weer erg mooi.
Aan die mevrouw te zien van zaterdag ben je heel goed terecht gekomen en word er goed voor je gezorgd
daar ben ik blij mee . Geniet er maar van.
Liefs van oma xxxx -
25 Juni 2014 - 11:19
Hanny:
Keetje Danny, wat maak je toch veel bijzondere dingen mee. Door jouw schrijven weet je echt een beeld in mijn hoofd te vormen en dat op zich is al indrukwekkend. Laat staan hoe het moet voelen als je dit ervaart met al je zintuigen. Ik kijk weer uit naar je volgende verslag en ben ondertussen super trots op mijn neefje. Dikke knuffel van mij en Frans. Xxx -
25 Juni 2014 - 23:36
ZusjeJillie:
Hee broertje, wat ben ij trots op jou!! Super leuk en goed hoe je het vertelt. Kei leuk omom te lezen. Heb vanavond mn diploma uitreiking gehad.. ik miste jou er wel bij hoor.. mis sowieso jou aanwezigheid en je gekkigheid. Ben echt blij dat je het naar je sjn hebt en je goed met de dingen omgaat. Ik skype je snel weer,doe je voorzicht?! Dikke kus en ik hou van je. -
25 Juni 2014 - 23:51
Mama:
Hi grote vriend♥
Wat heb je er weer een prachtig verhaal van gemaakt! Je kan altijd nog op een baan als columnist solliciteren, zeker weten dat je aangenomen wordt. Je voelt je al behoorlijk thuis bij je surrogaat moeder. Ze zal nu zeker goed voor je zorgen nu ik ze via skype in plat Tilburgs heb gezegd dat ze lief voor je moet zijn en lekker te eten moet geven.. je maakt zoveel mee daar en je bent zo ver weg..het liefst zou ik t allemaal samen met jou willen beleven. Maar op de manier hoe je schrijft en skypt heb ik het gevoel bij je te zijn.. ik hou van je lieverd. Tot snel♥xx -
29 Juni 2014 - 22:47
Marion:
hoi lieverd,
Wat heb je een mooi stuk geschreven, echt fijn dat je het goed hebt daar bij dat gastgezin. Dat het fijn is om andere mensen te leren kennen en andre dingen te zien en mee te maken die minder zijn dan hier. We hebben elkaar al 2x gesproken op skype en heb je ook nog het een en ander uitgelegt. Miss you dikke knuffel xxx en tot snel -
30 Juni 2014 - 14:56
Han Oostenenk:
Hoi Danny,
Mij ken je waarschijnlijk helemaal niet maar ik speel met jullie mam bij Caramba en op facebook tipte zij om jouw blog te lezen. Ik heb dat met heel veel plezier gedaan. Heel uitgebreid en boeiend. Hartstikke leuk. In een paar weken al wel erg leuke dingen meegemaakt. Jullie mam was erg ongerust dat je zo letterlijk de wijde wereld in ging,maar dat komt helemaal goed met jou. -
30 Juni 2014 - 15:02
Martine:
Hee Danny,
Wat onwijs leuk dat je ons zo mee laat genieten van je grote avontuur in Brasil!
Je schrijft heel verbeeldend waardoor ik bijna het gevoel heb dat ik erbij ben :-)
Ben blij te lezen dat je goed verzorgd wordt en veiligheid belangrijk is, geniet van de mooie tijd, en geef de kinderen maar lekker veel aandacht en afleiding.
knuffels uit NL
-
30 Juni 2014 - 15:55
Semra:
Hallo Danny,
Hartstikke leuk om dit allemaal te lezen. Wat een ervaringen nu al! Ik heb vandaag iedereen gebeld i.v.m. de eindvergadering. Ik wil je langs deze weg laten weten dat je nu officieel geslaagd bent! Van harte gefeliciteerd.
Geniet ervan, zorg goed voor jezelf!
Groetjes Semra -
02 Juli 2014 - 17:23
Heleen:
Hoi Danny, wat een indrukwekkende verhaal weer, geweldig. Ik blijf je volgen!
Groetjes,
Heleen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
